Teresa 2, 2018-06-20 13:45:57

Nie lubie byc chwalona, bo nigdy nie wiem czy to aby szczere ale czynic dobro to sprawia radosc serca i uszlachetnia dusze

Jolanta, 2018-06-20 08:45:10

Nawet dobry czyn nie niesie ze sobą nagrody, jeśli wynika tylko z chęci wywyższenia siebie. Całe piękno pobożnych praktyk i ich duchowy pożytek mogą zostać zniweczone przez złe motywy. Dlatego zastanowię się, co tak naprawdę kieruje mną, gdy poszczę, modlę się, daję jałmużnę. Czy robię to tylko dla swojej chwały? Czy wystarcza mi, jako zapłata, ludzki podziw, czy liczę raczej na otrzymanie pochwały od Boga? A może oddaję cześć Bogu zupełnie bezinteresownie?

., 2018-06-20 07:45:39

Podczas, gdy spojrzenie człowieka cenzuruje i z pozoru wydaje opinie, Bóg patrzy w moje serce i przygotowuje łaskę, aby pomnożyć we mnie dobro, talenty, które posiadam i odszukać to co koniecznie chce we mnie uleczyć i przenieść w wieczność. Jezu, w ukryciu mojego serca odsłaniam dziś mój grzech i słabość. Tylko Ty patrząc na trudną prawdę o mnie, dotykiem swojej Miłości możesz ocalić mnie dziś i na zawsze.

Grzegorz, 2018-06-20 06:57:37

Prawda o mnie najczęściej objawia się w samotności. Jesteś samą Ciszą. Dziękuję Ojcze Michale. Ave Maria, Regina Pacis!

lucy, 2018-06-20 00:55:30

... od razu gdzieś w głowie pojawiły się slowa z hymnu o Miłości... miłość nie szuka poklasku (...) nie szuka swego... no właśnie to co czynię tylko dla Boga i ludzi nie musi być przez wszystkich chwalone, podziwiane... jeśli On wszystko wie i widzi to wystarczy ... przecież kocha i zawsze chce tylko mojego dobra, ludzie cóż... ON mnie zna i kocha to naprawdę jest najważniejsze 😊 dzięki o. Michale:) dnia pełnego błogosławieństwa Bożego :)

czciciel, 2018-06-19 23:17:25

CHCESZ MI POWIEDZIEĆ , ŻE BYŁEŚ I JESTEŚ TAM GDZIE JESTEM SAM ...

ewa maria, 2018-06-19 22:29:42

...ileż to razy wstydziłam się... wiedząc, że patrzy na mnie mój Bóg... rzadziej niestety radowałam uczynionym dobrem. Myślę jednak o sobie z nadzieją, bo dawno już przestałam udawać przed Stwórcą. Przed bliskimi też. Jakiż by to sens miało, skoro uważam się za wierzącą? Nie noszę masek i nie wypieram ze świadomości prawdy... nawet tej bolesnej. Nie byłam i nie jestem "grzeczną dziewczynką"... ale wiem, że Bóg wie, że bardzo Go kocham. Ja też czuję Jego dłoń na swojej głowie... i naprawdę, niczego tak nie pragnę jak stać się - W OCZACH PANA - dobrym człowiekiem...